مشارکت مردم در نظام ارجاع؛ بررسی انگاره‌‌های مؤثر بر استقرار برنامه پزشکی خانواداه

چارچوب نظام ارجاع و برنامه پزشکی خانواده، بیش از آنکه یک سازوکار اجرایی خشک و غیرمنعطف جهت طی فرایندها و اقدامات مشخص باشد، یک رویکرد تحولی در نظام سلامت است. اجرای موفق و پایدار چنین برنامه‌ای در گرو این رویکرد مهم است که سیاست‌گذاران، مردم را نه به‌عنوان دریافت‌کننده منفعل خدمات، بلکه به‌عنوان ذینفعان، شرکا و همکاران کلیدی در استقرار و پیاده‌سازی این سیاست قلمداد نمایند. در غیر این صورت، نظام ارجاع از یک سو موجب نارضایتی عمومی و بی‌اعتمادی به نظام سلامت کشور خواهد شد و از سوی دیگر ارائه‌کنندگان خدمات را بی‌انگیزه و فرسوده می‌سازد. هدف از انجام این مطالعه واکاوی بیشتر پذیرش نظام ارجاع و رابطه آن با متغیرهایی همچون [برخی مؤلفه‌های مهم] اعتماد، مؤلفه‌های جمعیت‌شناختی و بعضی از ترجیحات مؤثر بر مشارکت مردم است. مطالعه حاضر حاصل همکاری هسته سلامت مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) و مرکز تحلیل اجتماعی (متا) بوده و با استفاده از ابزار پیمایش به انجام رسیده است. داده‌های این مطالعه از طریق پانل ملّی آنلاین با مشارکت ۱۵۰۰ نفر از ایرانیان در تابستان سال ۱۴۰۳ گردآوری شد. نمونه‌های این پانل برگرفته از جامعه آنلاین است که حدود ۸۵ درصد کل جامعه ایران را تشکیل می‌دهند.